تا همیشه

روزهای من...

تا همیشه

روزهای من...

تا همیشه

اگر به خانه ی من آمدی، برای من ای مهربان چراغ بیار.
و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم...
اینجا گاهی با خودم حرف می زنم، یا شایدم گاهی که حرفای دیگران که به دل بشینه.
اینجا شبیه خونه ی منه. خونه ی آدم ذهنشه و قلبش، مگه نه؟
بله، برای فهمیدن و شناخت من جای مناسبی نیست، ولی اگه دنبال نشونه واسه فهمیدنِ خودتون می گردید، شاید جرقه ای شه.

تبلیغات
Blog.ir بلاگ، رسانه متخصصین و اهل قلم، استفاده آسان از امکانات وبلاگ نویسی حرفه‌ای، در محیطی نوین، امن و پایدار bayanbox.ir صندوق بیان - تجربه‌ای متفاوت در نشر و نگهداری فایل‌ها، ۳ گیگا بایت فضای پیشرفته رایگان Bayan.ir - بیان، پیشرو در فناوری‌های فضای مجازی ایران
بایگانی
آخرین مطالب
محبوب ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر
آخرین نظرات
نویسندگان

۴ مطلب در آذر ۱۳۹۰ ثبت شده است

Global Optimum

Wednesday, 30 Azar 1390، 06:00 PM

فکر می کنم این دنیا، و تمام پیچیدگی ها، و تمام پستی و بلندی هایش، تنها یکglobal optimumدارد!

اما هزاران مسیر... . هزاران مسیر که همه به بهینه ی سراسری می رسند.

هر چه قوی تر باشی، مسیر را مستقیم تر به سمت هدف پیش می روی! و هر چه نیاز به قوی تر شدن داشته باشی، در پی بهینه های محلی خواهی بود... در واقع، بهینه های محلی انگار، تو را برای راه مستقیم می سازند.

هدف یکی ست ( حتی شاید نمی دانی که چیست! ) ... و این تویی که محکم و استوار به سمت هدف می روی! ، گرچه گاه خسته ای از بلندی راه... و سردرگم گاهی حتی! اما کماکان پیش می روی... محکم و استوار! پیش می روی...

در این بین، زمان محدود است! و نمی توان جست و جوی کاملی داشت! باید ازheuristicهایی بهره جست که علاوه بر اینکه admissible بودن وconsistency، ما را هر چه سریع تر به سوی هدف راهنمایی کنند.

به این می اندیشم که در این زمان محدود، شاید هیچ گاه به بهینه یglobal نرسم، اما... قوی تر شدن، انگیزه ایست که مرا تاterminal stateمرگ ، به سویش پیش خواهد برد...

پ.ن. : یلدای دیروزتون مبارک ;)


تبریک

Friday, 25 Azar 1390، 06:00 PM

واقعا" خوشحالم...

و براشون آرزوی خوشبختی می کنم... ، از صمیم قلب! (:

 

In thought of Memories... (:

Wednesday, 23 Azar 1390، 06:00 PM

دلتنگ بودن را دوست دارم...

در کنار تمام غصه هایش، سراسر احساس است........

و لطافت لحظه ها با توست،      وقتی دلتنگی.

دلم برای احساس تنگ است، اما...        دلتنگ نمی شوم ! ):

حبه قند!...

Thursday, 17 Azar 1390، 06:00 PM

می خندم گله ای نیست اگر حرفهایم را نفهمی. "هنوز انقدر کوچک نشدم تا بخواهم کسی مرا درک کند". باور کن آدمهای مضحک آدمهایی هستند که کاملا درک می شوند. انقدر کارهایشان و حرفهایشان تکراریست که کامل می شود درکشان کرد. مثل حبه قندی در فکر آدم حل می شوند، درک می شوند. برای من همان نگاهی که می کنی و همان احساس ابهام که صورتت را لمس می کند کافی ست.

حسین پناهی

پ.ن. : دید جالبی ست، نسبت به این بخش از زندگی... (: