Game Theory
Saturday, 30 Aban 1394، 02:53 PM
آدم ها، هر کدوم بر اساس معیار ها و ارزش هاشون، واقعا یه تابع Utility تعریف می کنن واسه خودشون. در واقع یه تابع، از یه سری ویژگی(ورودی تابع) به یه عدد(خروجی تابع).خب هر ویژگی، بر اساس ارزش های هر فرد،می تونه با افراد دیگه متفاوت باشه. این feature ها می تونن چیزهایی مثل بخشنده بودن، مهربون بودن، دانا بودن و هزار تا ویژگی دیگه رو هم شامل بشن.
هر کاری می تونه مقدار این ویژگی ها رو کم یا زیاد کنه.
خب به نظر می آد که زندگی همه ی آدم ها، واقعا شبیه یه Game می مونه. هر کسی دنبال maximize کردن مقدار تابع utility خودش،بر اساس ارزش هاش هست.
بدون توجه به اینکه دیگران چه اندازه سود یا ضرر می کنند.
و باز اینجا هم اون بحث چند پله هوشمندی مطرح می شه. اینجا به جای هوشمندی، از سطح درک آدما می خوام صحبت کنم. این طوری که هر کسی یه سطحی از درک داره از زندگی و بر اساس اون، به این ویژگی ها مقدار می ده.
مثلا ممکنه که من توی پانزده سالگی، تنها اینکه به یه نیازمند که نشسته کنار خیابون و فروشندگی می کنه کمک مالی کنم برام کافی باشه برای مهربون بودن(فرض کنیم که این کار، مقدار مهربونی م رو ۱۰۰ تا اضافه کنه). اما توی ۲۰ سالگی به این موضوع که نگاهم به اون آدم تحقیر آمیز نباشه هم دقت کنم در حالی که توی پانزده سالگی به این موضوع بی توجه بوده باشم. حالا اگه همون کار مهسای پانزده ساله رو توی بیست سالگی انجام بدم، چون اون دید تحقیر آمیز هم برام مهم شده، احتمالا مقدار مهربونی من رو بیشتر از ۱۵ تا اضافه نکنه! شاید حتی اونقدر مهم شه که مقدار مهربونی رو کم هم می کنه! و خب این جوری تابع Utility من اونقدر ها زیاد نمی شه.
خب حالا ما داریم زندگی می کنیم... کنار هم. تصمیم می گیریم، رفتار می کنیم... روی زندگی هم اثر می ذاریم و خب تنها چیزی که برامون مهم سود خودمونه. خیلی ناجوان انسانانه به نظر می رسه... ولی خب به نظر می رسه که واقعا همین طوره!
پ.ن. : چیزی تا حالا ندیدم که این مدل رو نقض کنه. شایدم یه چیزایی لحاظ نشده باشه ولی واقعا به نظر می آد که همین طور باشه... :-)
پ.ن. بعد: این عکس مربوط به مسئله ی معروف prisoner's dilemma ست.
