تا همیشه

می ری جلو،‌ فکر می کنی، می خونی، فکر می کنی،‌ می خونییی، فکر می کنییییی.... بر می گردی عقب! می ری جلو! می ری عقب... می ری جلو می ایستی باز!‌ بر می گردی عقب... اینقدر اینا با هم ترکیب می شن و خب یه روزی به جایی می رسه که یه ذره جلو رفتی!‌

توی این راه، چیزی که مهمه اینه که توی مسیر هم بدونی که قراره چنین اتفاق هایی بیفته. بدونی تا بتونی آروم آروم پیش بری...

خب زندگی هم همینه به نظرم. از یه جایی به بعد، توی یه فضای بی نهایت افتادی! آروم بودن توی بی نهایتِ زندگی واقعا سخت تره... باید خوووب فاصله گرفت ازش و از بیرون خوووب بهش نگاه کرد. اگه بتونی یه واقعیت راضی کننده (راضی کننده وقتی هست که رو به سمت نور باشه...) براش پیدا کنی، توی راه زندگی هم می شه آروم بود... :-)