تا همیشه

فکر کنم توی کتاب "زبان از یاد رفته" بود که خوندم... اینکه آدما عجله دارن و با سرعت می خوان پیش برن و توی کارهاشون، همه ی کارهاشون، دنبال سریع ترین حالت برای انجام اون کارن؛ کسی که زودتر مدرکشو می گیره، خوندن یه مطلب خاص توی کمترین زمان ممکن، ماشینی که سرعت بیشتری داره، قطاری که سریع تر تو رو به مقصد می رسونه حتی شده برای یک دقیقه!، و ... و ... و .... .

و اما اینکه این همه شتاب برای اینکه بعدش بی کار یه گوشه بشینیم و هیچ کاری نداشته باشیم، سردرگم آینده باشیم و در واقع به ازای تمام این لحظه هایی که کنار گذاشتیم خیلی وقتا(شاید با یه تقریب مهندسی بشه گفت که همیشه حتی!) هیــــــــــــــچ کاری برای انجام هم نداریم.

یا درگیر روزمره ها و روند عادی زندگی ای هستیم که همه دارن جلو می رن و ما هم باید به سرعت برسیم به آخرش! هر چی سریع تر بهتر! یا کلافه از اینکه چرا دیر شده و پیش نرفتیم هنوز!... عجیبه! قرار نیست همه یه راه تکراری رو پیش بریم، قرار اینه؟

باید فکر کرد... برنامه ریزی کرد و منسجم پیش رفت. یه جاهایی رو توی مسیر تغییر داد و یه جاهایی رو هم رها کرد. وقت های تلف شده زیادی بودن و هستن که با سرعت از گذشته ها کنارشون گذاشتیم... :-)