همه ی آدما، insecurity هایی دارن. حتی توی حوزه تخصصی خودشون! مثلا ممکنه supervisorت باشه، مامانت باشه، یا هر ارتباط اجباری دیگه، که جلو کاراتو بگیره چون از یه چیزایی می ترسه.
یعنی می گم اینقدرا روی کسی حساب نکن. اینکه خدا وجود داشته باشه و بری ازش بپرسی چی کار کنم، خب خیلی راحت می کنه زندگی رو. ولی لزوما هم چنین خدایی وجود نداره. حتی توی مسیله های ساده تری از زندگی، مثل research !
وقتی احساستو رها کنی، همون چیزی رو از دنیا می گیری که لازم داری ازش بگیری. و هی بهتر و بهتر، رهاتر و رهاتر می شی.
به یه هارمونی متعادل می رسی، یه صلح درونی، صلح با خود، به خود.
دنیا، که یعنی همه و همه، توی این جریان شناور دارن آب تنی می کنن، دارن توی اون جریان می رن. چه بدونن چه ندونن.
مثل اون لحظه ای که به قول سهراب پرواز می خواد خلق شه و پرنده ای رد می شه.
مثل اون لحظه ای که عشق می خواد خلق شه و اونی که وجودش مهیای عشقه اونجا می ایسته و عشق خلق می شه.
و اینا با هم هم هارمونین. اونچه وجود تو رو سرشار می کنه و اونچه دنیا بهت می ده. فقط کافیه صداشو بشنوی.
صدای خلقشو بشنوی.
و خوبیِ اینکه صداشو بشنوی اینه که در آغوشش می گیری، می پذیریش. چون همونه که از درون می خواستی.
ترکیبی بین جبر و اختیار...
داشتم فکر می کردم که این چند سال اخیر رو کاش می شد پاک کرد بس که اونچه باید باشه نیست.
در واقع، نه پاک کردن از زندگی! که دوسش دارم چون تجربه ست. چون دیدنِ زندگی از چشمای دیگه ایه که هیچ وقت نداشتم.
بلکه جا پاهام رو پاک کنم تا آدما راه اشتباهی نرن به تصادف.
اینه که دارم خونه تکونی می کنم.
البته، پاکشون نمی کنم ولی باید وقت بذارم و تغییرشون بدم. دست کم مشخصشون کنم که اینا راه درست نیست. اینجای کار می لنگه. و غیره.
اما واسه خودم، شروع کردم به خونه تکونی :دی
صفحه هایی که من نیست رو دارم پاک می کنم از اینستا، اون چیزایی که نباید باشه رو از فیس بوک پاک می کنم و احتمالا بعدش می رم سراغ بقیه جاها.
تا همه جا رنگ و بوی خودمو داشته باشه. خودی که تازه پیداش کردم. بالاخره پیداش کردم! باورم نمی شه!(هنوز چند درصدی مونده، ولی راه همینه. پیدا شده ست :دی)
تا اینجای کار اینا مهم بودن برای رسیدن به مهسای با کیفیت:
احساس کن و احساستو بفهم،
تنها شو و با خودت وقت بگذرون.
تمام اون چیزایی که حالتو خراب می کنن، حذف کن.
اون چیزایی که حالتو خوب می کنن به زندگی اضافه کن: مثلا پادکست های خوب، کتابی درش روح زندگی آواز می خونه، آدمایی که روح زندگی دارن از راه دور.
در کل هم خودت می فهمی که چه کاری واقعا درست و چه کاری از اضطراب یا به هر حال یه منبع مخرب داره هدایتش می کنه.
اینکه با گفتن کارایی که انجام می دی یا باور داری یا هر چیز، مشکلی نداشته باشی فرق داره با اینکه در موردشون حرف بزنی با هر کسی و هر موقعی.
برای حرف زدن، دلیل لازمه. دلیل! :پی
مثل معجزه، توی یه لحظه ی محو پیدا شد.
انگار که ساااال ها می شناختمش.
یه حس خوب توی وجودم نقاشی کرد و رد شدیم.
چند ماه بعد فهمیدم که سر زده به اینجا. خیلی خوشحال بودم اما نمی دونستم دقیقا چرا.
از ناخودآگاه با تمام وجود خوشحال بودم.
دیدمش؛ و هر لحظه، بیشتر و بیشتر منو با خودم پیوند می داد. بدون اینکه بدونه!
رفتیم باز... اون رفت. من موندم و اون پیوندهای گسسته ای که توی وجودم پیوسته کرده بود.
انگار گمشده ی پازل آشفته ی زندگی بود که باید می اومد.
اون رفت، من هستم هنوز و هنوز داره پیوندهای گسسته رو پیوند می زنه، بدون اینکه بدونه.
دوستش دارم.
دارم یاد می گیرم باز که از کسی انتظار نداشته باشم منو بفهمه... :)
حتی یکم، حتی خیلی کم.
رها از همه، جدا از همه، کارامو پیش می برم.
مهسایی داره به دنیا می آد دوباره.
حالش بهتره..... حالش بهتر و بهتره:)
اصلا نمی فهمیدم چرا فکر می کنه خودش نبودن، ما رو بیشتر به هم وصل می کنه. من خودشو دوست داشتم...
حالا بعد دو سال از دو سال بودن توی یه رابطه ی هزاران چرا و بالاخره فهمیدن اینکه چطوری دنیا رو می دید، یکی بیاد مهسای قدیمی رو پیدا کنه باز.
یکی بیاد به من بفهمونه که حالا چرا فکر می کنی خودت نبودن بیشتر تو رو به اونکه دوست داری نزدیک می کنه؟
اگه قراره تو، تو باشی. توی رابطه ای باشی که شکوفا شی و بیشتر و بیشتر خودتو کشف کنی... چرا چیزی جز خودت بودن باید به اون سمت تو رو هدایت کنه؟
نباید. و نمی کنه.
غرق می شی باز توی بایدای مسخره ی اجتماعی و این و اون!
جایی که جای فهم نیست. جای زندگی رو زندگی کردن نیست...
فک کن که research که همیشه جای امن و خوشحالت بوده هم خراب شه ):
به خاطر آدما... خسته ست مهسا، خسته ):
دست از سرم چرا بر نمی دارن؟ چرا؟ جای خوشحالم کجاست دیگه؟ :)
من چرا از حقم دفاع نمی کنم؟ چرا به بقیه آدما اینقدر وزن می دم؟ اینقدر اثرگذاری در نظر می گیرم؟ :)
مثل تمام احساسا که ظرفیتمون برای مواجهه باهاشون بیشتر و بیشتر می شه، عشقم یه احساسه که اون تصویر عمومی از عشقی که داشتم، که قطعا خوب بود؛ یه اندازه ی خیلی سطحی و کم به نسبت به عشق و نزدیکی بیشتر داره.
عشق نسیم گونه کنار یه آدم رَوون، یه مرحله ی خیلی قوی تر از عشقه.
اینم یکی از ابعاد رهاییه.
و اینکه چقدددددر بسته پایم!
حتی پرواز، اونچه از رهایی می خوام نیست.
و :خوشحالی خیلی زیاد که تو مسیر نسیم شدنم :)
اما سوالی که پیش میاد اینه که درجه بعدش باز همین قدر عشق واسه همه آدما نیست؟ :دی
و من که کلا در حال دور زدن!... و قوی تر شدن :دی:عینک_آفتابی
Let's feel happiness fully... distant from any judgement... :)
Thought credit moslty to Nastaran <3
همون قدر که تنبیه چیز ناخوشایندیه، تشویق هم هست. احساس خوبی بر می انگیزه، و همین باعث می شه که اشتباه بودنشو نفهمیم.
مسیله اینه که باید متوجه بود که به آدما نباید جهت داد، بذاریم راه خودشونو برن. حالا چه خوشایند ما باشه و چه نباشه.
یه مسیله دیگه هم اینه که شاید باید تمام این قضایا رو به پای گوینده گذاشت. در واقع گوینده داره با احساساتش دست و پنجه نرم می کنه در اون لحظات. و خب به شنونده ربطی نداره جز اینکه اگه بخواد در کنار گوینده و احساساتش قرار بگیره. که باااز، اینم مشکل داره. چون اینم می شه دخالت توی احساسات گوینده. اینه که، دست از سر آدما برداریم، بله :دی
بعد این همه سال، اما انگار تازه دارم با عشق آشنا می شم. و تاااازه دارم به عمق عشق پدر و مامان پی می برم.
غصه می خورم... ک چرا اینقدر نمی دیدم....
از جمله دوست داشتنی ترین مکالمه هام در حال حاضر اون قسمت از Big Bang Theory هست که Sheldon می گه من داشتم زندگیمو می کردم. شما منو ویروسی کردید با به فکر بودنم، حمایت کردنم، .... ، دچار احساس شدم. حالا وضعم اینه. اون موقع ها خوشحال تر بودم، بعدم می گه البته اون موقع ها احساس نداشتم، پس کی می دونه؟
دارم فکر می کنم ببینم اون نوری در دل روشن، که می فهممش، چیه؟ :)
- One of the important things in PhD is to feel you own the project as the student. --> This helps a lot not be lost among supervisor's commands for instance.
So, It is important to go and do you search and find what you really like to work on.
Your supervisors should supervise you in that of course and guide you a bit so as not to go off track!
- You should read a lotttt
- If there is a lot to learn, don't panic, just enjoy as you've always did. It may be different since you're not having courses but take your time to learn while continue working by looking at things as black box.
قبلا هر از چند سالی یه بار بود، جدیدا هر از چند ماهی یه بار که میآم فکر می کنم جدی من تا قبل این داشتم زندگی می کردم؟ یا توی هپروت بودم؟ جدی!