چند تا چیز که دلپذیر نیستن برام ولی مشتاقم که تجربه کنم:
- قرار گرفتن توی شرایطی که طرف مقابل عصبانی باشه. فکر می کنم توی درجه ای از خودشناسی هستم که اینجوری می تونم بیشتر به خودم آگاه شم و خودمو ببینم و بفهمم وقتی توی چنین موقعیتی قرار می گیرم و رفتار بهتری داشته باشم.
- توی تعاریف جدید از مرزبندی قرار گرفتن: مثلا یه موضوعی که هست اینه که خب من با همه دوستم و حالا یه کسایی نزدیک تر هستن و یه کسایی دورتر. ولی خب مرزبندی ای به اسم همکار برام وجود نداره. و پذیرفتن کسی به عنوان همکاری که رابطه ی دوستانه داری، چیز جدید و غریبیه. اصلا اصطلاح همکار، به نظرم یه درجه ای از انسان بودن رو کم می کنه. ولی به هر حال. امروز یکی که دوست حساب می شد و خب چندان شبیه هم نبودیم، گفت که ما همکارهایی هستیم که رابطه ی دوستانه ای داریم. اول اینکه قبلا چیز متفاوتی می گفت. و خب الآن عقب کشیده بود. و خب این برام عجیبه. و خب یکم حس خوبی نداد این حرفش. ولی اونقدرا هم مهم نبود. چیزی که توجهم رو جلب کرد، این مرزبندی همکاری که رابطه ی دوستانه داره بود. و برام جالب شده که این رو هم برای خودم تعریف کنم و بپذیرم. و خب می تونم ازش استفاده کنم و کمتر مسیولیت پذیر باشم نسبت به دیگران حتی! ببینیم چی می شه :دی
در راستای مرز، یه تجربه ی دیگه هم داشتم همین الآن! و اون این بود که دو تا دوستم که خیلی معمولا با هم حرف نمی زنن، هی دارن در مورد تعیین کردن وقتی که با هم حرف بزنن می گن. بعد من برام سوال پیش اومده که چی شده اینا دو تا می خوان با هم حرف بزنن؟! بعد یکی شون سریع واکنش نشون می ده که تو مثل فلانی شدی! و یه چیزی تو این مایه ها که {تو!} چی کار داری ما در مورد چی می خوایم حرف بزنیم؟ و اینم یه حس مرز دیگه بهم داد. که الآن در این لحظه برام یه مرز جدید تعیین کرد. گرچه که این واکنش سریع و شدیدش می دونم از تراماهایی که داره می آد و من چیز خاصی نگفتم که بخواد چنین واکنشی داشته باشه. ولی خب، مرزی دیدم که برام عجیب بود باز.
Life goes on...
از اون طرفم، یکی از من خوشش اومده بود و حالا غیب شد. اینم حس خوبی نداد گرچه اونقدرهم اون آدم برام مهم نبود(از این بابت که دلم بخواد باهاش در رابطه باشم).
و اون سال اول فنلاند هم که یه ایرانی دیگه بود که از دوستی ای که شاید ماه ها شکل گرفته بود، با بی ادبی، عقب کشید. تو این مورد، دوستی خوبی شکل گرفته بود و سر لجبازی و بی ادبی، رابطه تموم شد.
و خب من اینجور تجربه هایی نداشتم چندان در زندگی و داره در جدیدی از زندگی رو به روم باز می کنه. که البته امیدوارم زندگی رو راحت تر کنه و نه سخت تر.
از طرف دیگه، دارم به این فکر می کنم که این مرزبندی ها، خیلی وقتا دلیلش تروماهایی هست که آدما دارن. و خب واسه اینه که آسیب کمتری ببینن. کمتر هستن آدم هایی که بخوان تروما ها رو بشناسن و برای خوب شدنش تلاش کنن و خب آدمایی که براش تلاش می کنن، همیشه هم موفق نمی شن. اینه که شاید باید مرزهاشون رو به رسمیت شناخت و اونقدر هم تلاش برای تغییر چیزی نکرد. گرچه که دنیایی با آدمایی که سلامت روان بالایی دارن، امن تر و قشنگ تره، آزادتر و رهاتره...
