تا همیشه

باورم نمی شه که شرایط ذهنی سی و پنج سالگی آدمی، تحت تا‍ثیر یه دونه یه دونه اتفاق های بچگیش باشه. 

و اینکه هر دونه از اون اتفاق ها، چنین تاثیر وسیعی روی دیدن دنیا و عملکردش گذاشته باشن! و خب چقدر خوبه که به کمک یه تراپیست حرفه ای، به بچگی بره و ببینتشون.

مثلا این ویژگی من که اتفاق های ناگوار رو می پذیرم و رها می کنم و بهشون اعتراض نمی کنم، ازشون عصبانی نمی شم یا ناراحت نمی شم خیلی از وقتا، می تونه از دیدن برخورد یه نفر نزدیک توی بچگی باشه، که نسبت به یه اتفاقی که برام افتاده کاری نکرده. 

نتیجه ی اخلاقی اینکه از بچه هاتون حمایت کنید! پشتیبانشون باشید! و بهشون یاد بدید از حق خودشون دفاع کنن. و این رو باید خودتون بلد باشید، وگرنه با گفتن اینکه از حقت باید دفاع کنی، چیزی عوض نمی شه.