An AI must fundamentally understand the world around us, and we argue that this can only be achieved if it can learn to identify and disentangle the underlying explanatory factors hidden in the observed milieu of low-level sensory data.
تا می آی و به یه چیز اهمیت می دی، در واقع براش ارزش قائل می شی،به این دلیل که بلد نیستی ارزش قائل شدن چطوریه، بهش زیادی ارزش می دی و خراب می کنی!
واقعا" زشته بعد "این همه"(!!!) سال زندگی این چنین مشکلاتی!!واقعا"!
وقتی هوا بوی سردی خاصی داره و صبح ها، آبِ جویِ کنار درخت ها یخ زده یعنی اینکه زمستون رسیده.
خواستم صرفا" اعلام احساس دلتنگی کرده باشم.
برای کی و چی و کجا نمی دونم! می دونم یه احساسی ته دلم هست، که بهش می گم دلتنگی.
این لحظه ، نیمه شب جمعه ای در ابتدای زمستان :-)
پ. ن . : سرمای زمستون واقعا" با سرمای پاییز متفاوته. واقعا".
وقتی که روز به روز، وزنِ دَرکِمان چُگال تر می شود! از جایی بعد، شاید به این دلیل که به اندازه ی کافی گسترده نشده ایم، فشار لحظه ها را بیشتر و بیشتر احساس می کنیم.
باید "میزان گستردگیمان در ابعاد وجود" تابعی توانی از زمان باشد!
پ.ن. : وقتی روز به روز، بیشتر از دنیای اطرافمون می فهمیم و این بیشتر فهمیدن ها با نرخ رشد توانی جوری زیاد می شن که اگر با همین نرخ، وجودمون گسترده نشده باشه، زیر نهایت فشار "لِه!" خواهیم شد! :دی
وقت هایی که با دیدن یه تصویر یاد خاطره هایی می افتی که با خودشون هزاران خاطره رو زنده می کنن برای چندمین بار... :-)
وقت هایی که تحمل شنیدن یا دیدن چیزهایی رو نداری و حالت سخت گرفته ست ! :)
واقعا" متاسفم که یه موقع هایی این طور انتظاراتی هم دارم ....!
پ.ن. : نفرت کمی زیادی سنگینه البته! :|
خسته ام از خستگی های خودم :-)
قفس: شهرزاد.
پ.ن. : همین طوری... تنها خواستم بگم که زیبا بود.
از طرفی، برنامه ریزی واسه آینده و تا دقت خوبی محاسبه کردنشون خیلی خوبه
و در عین حال قطعی کردنشون اینقدرا هم خوب نیست.
به قول آرش، Don't Settle!
و این قطعی کردن برنامه ها برای n سال بعد، فرصت اتفاق های بهتر رو می گیره از آدم.
باید به عنوان حداقل ها بهشون نگاه کرد شاید... اگر تمام ذهنمون رو پر نکنن و بهمون اجازه بدن که بازم اجازه ی ورود به راه های جدید بدیم!
باید این توانایی رو داشت که هر لحظه یه راه جدید که "به نظر تا حد خوبی، خوب می اومد" از راه رسید، بتونیم تا یه مقدار خوب جلوترش رو تحلیل کنیم و تغییر بدیم.
شاید بهتر باشه که بگیم: Be ready to change
البته!
خیلی وقتا من آدمی بودم که همیشه به Exploration بهای زیادی دادم و سعی کردم توی زمینه های زیادی هم Exploit کنم. اما بازم این حرفا لازم بود شاید...
به قول خانوم دکتر: به فکر این نباش که اگه فلان کار رو کنم احتمال رسیدن به فلان هدف کم می شه! باید ادامه داد ... و مطمئن بود که اگه واقعا" جای تو باشه و قرار باشه که کاری به دست تو انجام شه، به اونجایی که بهترینه می رسی... :-)
پ.ن. : یکم شک دارم به بعضی از حرفایی که آوردم بالا اما... ادامه می دهیم فعلا"! :دی
پ.ن. : همین می تونه یه دلیل خوب باشه واسه استفاده کردن از تجربه ی بقیه ی آدم ها خب
هر کار کنی، آخرِ آخرِشم که بگی چه فرقی می کنه و همه ی آدمای روی کره ی زمین یکی هستن و مرزبندی ها مفهومی نداره، باز به کوچک ترین چیزهای ملی کشورت افتخار می کنی. حتی با وجود چیزایی که ناخوشایند هم بوده، مقابل کسی که از این مرزو بوم و همدل نیست دفاع می کنی.
پ.ن.: بعد از دیدن یه سری از حملات طراحی شده ی سربازهای ایران در هشت سال دفاع مقابل عراق
اینجا رو ببین:اینجا
وقتی اینو دیدم، یاد یکی از چیزایی که همیشه دوست داشتم افتادم. اینکه یه موقع اگه سر رسیدی خونه و دزد اومده بود، بیشینی و باهاش در مورد زندگی و چراها صحبت کنی. بعد کمکش کنی که یکی از آدمای خوب جامعه باشه! :دی
منو بشنو از دور، دلم می خواهدت
هر روز با آواز، دلم می خواندت
می گویمت به باد، باد می نالدت
می ریزمت به ابر، ابر می باردت
می شینمت بمان / می نوشمت چو چای
چای های سبز
سبزهای دور
دورهای سخت
آی عشق آی عشق.. چهره‌ی آبی‌ات پیدا نیست
منو بشنو از دور، دلم می خواهدت
هر روز با آواز، دلم می خواندت
می ریزمت به خاک ،خاک می رویدت
می گویمت به گل،گل می بویدت
می گویمت به شعر/می خوانمت ز حفظ
شعرهای نو
نوهای دور
دورهای سخت
آی عشق آی عشق.. چهره‌ی سرخت پیدا نیست
تنها باهم خوب حرف زدن هم نیست که مهمه! حتی پشت سر آدما حرف زدن هم همین طوره... حرفای خوب، همیشه خوبن.
پ.ن. : شاید حتی گاهی بهتر باشه که حرفای خوب هم گفته نشن. شاید... هنوز مطمئن نیستم... :)
پ.ن. 2 : حرف زدنو هم زیاد دوست ندارم. تصمیم دارم ترکش کنم... دستِ کم تا حد خوبی ترکش کنم.