تا همیشه

می تازی، همزاد عصیان!

به شکار ستاره ها رهسپاری،

دستانت از درخشش تیر و کمان سرشار.

اینجا که من هستم

آسمان، خوشه ی کهکشان می آویزد،

کوچشمی آرزومند؟

با ترس و شیفتگی، در برکه ی فیروزه گون، گل های سپید می کنی

و هر آن، به مار سیاهی می نگری، گلچین بی تاب!

و اینجا – افسانه نمی گویم –

نیش مار، نوشابه ی گل ارمغان آورد.

بیداری ات را جادو می زند،

سیب باغ تورا پنجه ی دیوی می رباید.

و – قصه نمی پردازم –

در باغستان من، شاخه ی بارور خم می شود،

بی نیازی دست ها پاسخ می دهد.

در بیشه ی تو، آهو سر می کشد، به صدایی می رمد.

در جنگل من، از درندگی نام و نشان نیست.

در سایه – آفتاب دیارت، قصه ی "خیر و شر" می شنوی.

من شکفتن ها را می شنوم.

و جویبار از آن سوی زمان می گذرد.

تو در راهی.

من رسیده ام.

اندوهی در چشمانت نشست، رهرو نازک دل!

میان ما راه درازی نیست: لرزش یک برگ.