گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی

 research یعنی راهی که می ری... و یه عالم چیزها یاد می گیریییی... در حالی که داری دنبال جواب واسه یه چیز مشخص می گردی.

خیلی وقت ها جاهایی می ری، که هیچ در راستای هدف تو نخواهند بود، اما تو همین راه هم یاد می گیری. خیلی وقت ها خیلی راه هایی رو می ری و در بلند مدت فراموش می کنی... خیلی وقت ها توی مسیرت، یه سری milestone تعریف می کنی و توی راه رسیدن به هر کدوم هزار پله مشکل جدید پیدا می شه؛ هزار پله مسئله جدید برای حل کردن!

همین تغییرها و اکتشافات جدیدت شاید انسجام فکر و ذهن رو به هم بریزن و مسیر نسبتا همواری که تو ذهنت تا هدف ساختی رو دگرگون کنن.

هر بار یاد می گیری که به این سادگی ها نمی شه به جواب رسید و هر بار فکر می کنی که گر صبر کنی ز غوره حلو سازی!! اما باااز فراموش می کنی...

راستش اینه که نمی دونم... نمی دونم تا کی باید صبر کردن رو باز و باز یادگرفت... :)

Communication Models

توی communication model ها، برای انتقال پیام یه فرستنده داریم و یه گیرنده.
فرستنده یه واقعه رو تو ذهن داره، و از اون واقعه اطلاعاتی می کشه بیرون و به شکلی encrypt می کنه. بدیهی هست که مقداری از اطلاعات رو ما در همین جا از دست می دیم.
بعد از اون، توسط گیرنده باید de-crypt شه. پس گیرنده با روش خاص خودش اون معنی و مفهوم مورد نظرش رو می گیره. و بنا به اینکه توجه گیرنده معطوف به چه مفاهیمی هست و یا خیلی دلایل دیگه، بدیهی هست که اینجا هم مقدار خوبی از اطلاعات داره از دست می ره.
جدای از اون، ممکنه که خیلی چیزها، توی ذهن افراد معانی متفاوتی داشته باشن و این هم کار رو سخت تر می کنه.
حالا سوال اینه!‌ که چطور می شه انتقال پیام موفق تری داشت؟

انسان!

خانوم و آقا... فرقی نمی کنه!

این نظام مرد سالار، توی ذهن اکثر آدمای جامعه حکم فرماست...

و من که کوچک ترین لحظه ی مردسالارانه ی افراد(و متاسفانه جز لحظات ناآگاهانه ی خودم!) رو به سرعت موشکافی می کنم.

در عجبم که در جامعه ای با این نظام فکری، یه خانوم چطور می تونه توانایی های انسان بودنش رو قدرت بده! چطور می تونه زیر فشار این نگاه هایی ک فقط حامل ضعف هستن براش، دوام بیاره و خودش باشه!

چیزی که واضحه اینه که چنین فردی، خیلی خیلی قوی تر از نرمال های جامعه ی ماست. دقیق تر اینکه چنین فردی، خیلی خیلی قوی تر از زن و مرد های این جامعه ست مطمئنا.

از اون سو، هستن مردهایی که همین اندازه هوشیار، در جهت رفع این تبعیض های جنسیتی و این نگاه ها قدم بر می دارن و من چنین افرادی رو به چشم دیدم. خوشحالم که هستین :)

Explore

خوشحالم که به عنوان انسان، یه عالمه بعد ناشناخته دارم که توی هر پله از زندگی مشغول فهمیدنشون می شم. خوشحالم که زندگی راکد نیست و همیشه بهانه های تازه شدن وجود دارن. از اون طرف، با این همه بعد در حال گسترش، امیدوارم که بتونم بینشون با هم راه بزنم. :-)

شایدم این دغدغه یکی از ابعاد وجودی در حال یادگیری الآن باشه فقط و راهش تا یکم دیگه مشخص شه.

Zambie

حالتی هست توی آدما،‌ که من بهش می گم حالت زامبی!
اونقدر یه چیز براشون ارزش می شه که دیگه رفتارشون طبیعی هم نیست و می شن کاملا برده ی اون ارزش.
یه حالت سردرگم، که فکر می کنم خود اون آدما هم می فهمن که خود واقعی شون نیستن.
مثلا می تونه گرفتن نمره ی بیست(!) باشه... می تونه جلب نظر مثبت عمومی باشه... می تونه زیبا دیده شدن باشه... می تونه واقعا هر چیزی باشه که اونقدر پررنگ شه و اولویت ش توی ذهنت بالا رفته باشه که دیگه طبیعی نباشه.
اینو توی آدما خیلی وقتا می شه دید.

پ.ن. :‌ نمی دونم چرا فکر می کنم که گذشته ها هم چنین متنی نوشتم :-؟

Game Theory

آدم ها، هر کدوم بر اساس معیار ها و ارزش هاشون، واقعا یه تابع Utility تعریف می کنن واسه خودشون. در واقع یه تابع، از یه سری ویژگی(ورودی تابع) به یه عدد(خروجی تابع).خب هر ویژگی،‌ بر اساس ارزش های هر فرد،‌می تونه با افراد دیگه متفاوت باشه. این feature ها می تونن چیزهایی مثل بخشنده بودن، مهربون بودن، دانا بودن و هزار تا ویژگی دیگه رو هم شامل بشن.
هر کاری می تونه مقدار این ویژگی ها رو کم یا زیاد کنه.
خب به نظر می آد که زندگی همه ی آدم ها، واقعا شبیه یه Game می مونه. هر کسی دنبال maximize کردن مقدار تابع utility خودش،‌بر اساس ارزش هاش هست.
بدون توجه به اینکه دیگران چه اندازه سود یا ضرر می کنند.
و باز اینجا هم اون بحث چند پله هوشمندی مطرح می شه. اینجا به جای هوشمندی، از سطح درک آدما می خوام صحبت کنم. این طوری که هر کسی یه سطحی از درک داره از زندگی و بر اساس اون، به این ویژگی ها مقدار می ده.
مثلا ممکنه که من توی پانزده سالگی، تنها اینکه به یه نیازمند که نشسته کنار خیابون و فروشندگی می کنه کمک مالی کنم برام کافی باشه برای مهربون بودن(فرض کنیم که این کار، مقدار مهربونی م رو ۱۰۰ تا اضافه کنه). اما توی ۲۰ سالگی به این موضوع که نگاهم به اون آدم تحقیر آمیز نباشه هم دقت کنم در حالی که توی پانزده سالگی به این موضوع بی توجه بوده باشم. حالا اگه همون کار مهسای پانزده ساله رو توی بیست سالگی انجام بدم، چون اون دید تحقیر آمیز هم برام مهم شده، احتمالا مقدار مهربونی من رو بیشتر از ۱۵ تا اضافه نکنه! شاید حتی اونقدر مهم شه که مقدار مهربونی رو کم  هم می کنه! و خب این جوری تابع Utility من اونقدر ها زیاد نمی شه.

خب حالا ما داریم زندگی می کنیم... کنار هم. تصمیم می گیریم، رفتار می کنیم... روی زندگی هم اثر می ذاریم و خب تنها چیزی که برامون مهم سود خودمونه. خیلی ناجوان انسانانه به نظر می رسه... ولی خب به نظر می رسه که واقعا همین طوره!

پ.ن. :‌ چیزی تا حالا ندیدم که این مدل رو نقض کنه. شایدم یه چیزایی لحاظ نشده باشه ولی واقعا به نظر می آد که همین طور باشه... :-)
پ.ن. بعد:‌ این عکس مربوط به مسئله ی معروف prisoner's dilemma ست.

Chain vs Ring

یه وقت هایی، توی زندگی آدما، زنجیره های دوست داشتن خاص تشکیل می شه...

خب هر چی فکر می کنم، خوشحال کننده نیست این که یه زنجیر باشه:-)

فکر می کنم این وقت ها، آدما دارن یه جایی توی شناخت هم اشتباه می کنن.

و اگر نه، باید یه دور تشکیل می شد... یه دور با دو تا گره محکم!

انگار همیشه یه چیزی کمه... یه چیزی که معلوم هم نیست....

پ.ن:‌ توی دوست داشتن های غیر خاص هم این مسئله باز هم خوشایند نیست. اونجا هم من فکر می کنم که به یه گراف کامل احتیاجه. یا دست کم، یه گراف جهت دار که برای هر یال رفت، یه یال برگشت وجود داشته باشه.

پ.ن. بعد:‌ شایدم خوشحال کننده باشه از جهاتی... دست کم واسه اون کسی ک دوست می دارد! و نه آن که دوست داشته می شود...

Image Source : http://images.persianblog.ir/615137_PyPROFx9.jpg

Life is still beautiful :-)

خب این شاید یکم بدبینانه باشه... اما یه وقتایی، یه آدمایی، قشنگی های زندگی رو عجیب می کنن. راستش هنوز نمی تونم بگم کم می کنن!‌ :-)

یه وقتایی، حس می کنی از اینکه مهربونی احمق می پندارندت! این وقتا به این نتیجه می رسی که باید جدی بود،‌ اصلا اخم کرد و باهاشون توی این طور شرایطی برخورد کرد. حالا اگه می خوای توی دلت مهربان باشی هم توی دلت باش.

یه وقتایی، یه آدمایی اعتماد رو توی فضای شک می برن. انتظار رو به اوج می رسونن و توقع های بی دلیل دارن. هنوز نمی دونم با این آدما باید چی کار کرد... نمی دونم هنوز :-)

پ.ن. :‌ که یادم بمونه یه فکری به حالش کنم... :-)

دیوار کوتاه؟

بی چاره دنیا!...

دیوار از او کوتاه تر پیدا نکرده اند انگار! اما نگران نباش دنیای من، غصه هم نخور حتی.

من می دانم؛

می دانم و تو را خوب می شناسم که دریا، بلکه اقیانوس خوبی هایی؛ آری! اقیانوس خوبی ها... .

می گویند یک رو نیستی و دورنگی با آن ها؟!...

زنهار که دورویی از مردم اینجاست و این تویی که همچون آینه جز به حقیقت سخن نمی گویی، آشفته می شوی حتّی و دلگیر از دورویی هاشان. ایمان دارم به مهربانیت که می بخشایی تهمت ها و سنگ دلی هاشان را.

آخر می دانی؟! مردم هم گناهی ندارند شاید!، به دنبال پناهی اند تنها، تا مشکلاتشان را، ناراحتی هاشان را و هرچه هست به دوشش بیندازند و خالی شوند. آری... خالی!

و چه خوبی توِ، و چه صبور و دوست داشتنی که پناهگاه نامهربانی هایشان هستی...

دنیای عزیز و مهربانم!

از آرامش دوست داشتنی ت سپاسگزارم؛ و این همه زیبایی.

می دانستی که تا به امروز هیچ دامانی را پرمحبت تر ،و سرشارتر از آرامش نیافتم که دامان تو را؟! ...

هر چه هست ، مخلوق همان خالقی آخر ! که دوست داشتنی ترین دوست داشتنی هاست ... (:

دنیای من !

این را بدان تنها،

که تمام آسمان ها و زمین هم دست به یکی کنند، دست کم ماه آسمان باتوست. و تو تنها نیستی دنیای من!

دنیای صاف و پاک و آرام و بی ریای دوست داشتنی من !،

تا بی نهایت دنیا، دوستت دارم ...

 

رکود و صعود!

این روزهای عجیب انگار در گذرند و چه سرعتی! ، و نمی گذرند و ساکن و چه رکودی باز...

دل گیر و غمناک ، و هم سرشار از بودن و دوست داشتن ها.

می دانم می شود! می دانم می گذرد و روزی ست که دوست دارم ادامه یابد باز ، پیش نرود و بمانیم حتی... ساکن شویم و تنها سرشار از شادی و بودن و دوست داشتن باشیم.

می شود می شود می شود! ... تنها کافیست بخواهیم؛

کافی ست "ب خ و ا ه ی م" .