Today

به هوا نیازمندم

به کمی هوای تازه

به کمی درخت و قدری گل و سبزه و تماشا

به کمی قدم زدن کنار این دل

به کرانه های آبی

به کمی غزال وحشی

به شما نیازمندم...

 

نوشته بود که از عمران صالحی.

Wise

می گه کاری رو انجام بده که درگیرش شی.

In place!

خشم بیش از حد گرفتن وحشت آرد و لطف بی وقت هیبت ببرد؛ نه چندان درشتی کن که از تو سیر گردند و نه چندان نرمی که بر تو دلیر شوند.

درشتی و نرمی به‌هم‌در به است

چو فاصد که جراح و مرهم‌نه است

درشتی نگیرد خردمند پیش

نه سستی که ناقص کند قدر ِ خویش

نه مر خویش‌تن را فزونی نهد

نه یک‌باره تن در مذلّت دهد

شبانی با پدر گفت ای خردمند

مرا تعلیم ده پیرانه یک پند.

بگفتا: نیک‌مردی کن نه چندان

که گردد خیره گرگ ِ تیز دندان

 

#یادمـبمونه!

سعدی

Speechless

وَالضُّحَى ﴿۱﴾

سوگند به روشنایى روز (۱)

وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾

سوگند به شب چون آرام گیرد (۲)

مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾

[که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (۳)

وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾

و قطعا آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (۴)

وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾

و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (۵)

أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿۶﴾

مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (۶)

وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾

و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (۷)

وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾

و تو را تنگدست‏ یافت و بى ‏نیاز گردانید (۸)

Mirror

به امید شهر خیالی
که شاید دارد
ابی زلال تر
سروی بلند تر
نوری روشن تر
خاکی پربار تر
رنگی زیباتر
فرشی پر نقش تر
دلی پر نور تر

که بگیرد
من، تو، او، ما، شما را در بر

 

آیدا شاه قاسمی 3>

https://soundcloud.com/aidashahghasemi/07-mirror

Plant me

مرا نکاوید

واژه بودم

زنجیر کلمات گشتم

سخنی نوشتم که دیگران

با آرامش بخوانند

من اکنون بذری درستکار گشته ام

مرا بکارید

در زمینی استوار جایم دهید

نه در جنگلی که زیر سایه ی درختان معیوب باشم

جای من در کنار پنجره هاست.

 

احمدرضا احمدی

https://soundcloud.com/sepehr-tajpour-2-1/ovqkdhwm5ule

Silent Shouts

در پیش بیدردان چرا فریاد بی حاصل کنم

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مل

من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم

اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای

آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم

زآن رو ستانم جام را آن مایه آرام را

تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم

از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او

تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم

روشنگری افلاکیم چون آفتاب از پاکیم

خاکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنم

غرق تمنای توام موجی ز دریای تو ام

من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم

دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی

چند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

 

رهی معیری

Label

I hate it when people label me, or each other! kierkegaard, well said that:

Once you label me you negate me.

Or we instead can say that: Once you label me, you fake me!

در واقع فکر می کنم که چه برچسب های خوشحالانه و چه برچسب های ناراحت کننده، همه ما رو از واقعیت دور می کنن. توی دیدگاه خیلی extreme (برای اونایی که احتمالا می گن تحت تاثیر نیستن!!)، ما رو برده ی خودشون می کنن. زندگی شاید آن است که به دور از این جهت دهی های آگاهانه و ناآگاهانه پیش بریم و به دنبال اونچیزی که باید بگردیم...

پ.ن.:‌ قطعا نتونستم اونقدر که می خواستم از biasهای کلمات و نگاه ها، فاصله بگیرم. امیدوارم معلوم باشه چی نوشتم!
پ.ن. بعد:‌ خیلی خوشحال کننده ست وقتی کسی بتونه حرف دلتو، تو قالب کلمات، جوری بیاره که به خوبی حرفتو توصیف کنه. این طور نیست؟ خب هست :دی

From Trees

Hermann Hesse (from Trees: Reflections and Poems):

For me, trees have always been the most penetrating preachers. I revere them when they live in tribes and families, in forests and groves. And even more I revere them when they stand alone. They are like lonely persons. Not like hermits who have stolen away out of some weakness, but like great, solitary men, like Beethoven and Nietzsche. In their highest boughs the world rustles, their roots rest in infinity; but they do not lose themselves there, they struggle with all the force of their lives for one thing only: to fulfill themselves according to their own laws, to build up their own form, to represent themselves. Nothing is holier, nothing is more exemplary than a beautiful, strong tree. When a tree is cut down and reveals its naked death-wound to the sun, one can read its whole history in the luminous, inscribed disk of its trunk: in the rings of its years, its scars, all the struggle, all the suffering, all the sickness, all the happiness and prosperity stand truly written, the narrow years and the luxurious years, the attacks withstood, the storms endured. And every young farmboy knows that the hardest and noblest wood has the narrowest rings, that high on the mountains and in continuing danger the most indestructible, the strongest, the ideal trees grow.

Trees are sanctuaries. Whoever knows how to speak to them, whoever knows how to listen to them, can learn the truth. They do not preach learning and precepts, they preach, undeterred by particulars, the ancient law of life.

A tree says: A kernel is hidden in me, a spark, a thought, I am life from eternal life. The attempt and the risk that the eternal mother took with me is unique, unique the form and veins of my skin, unique the smallest play of leaves in my branches and the smallest scar on my bark. I was made to form and reveal the eternal in my smallest special detail.

A tree says: My strength is trust. I know nothing about my fathers, I know nothing about the thousand children that every year spring out of me. I live out the secret of my seed to the very end, and I care for nothing else. I trust that God is in me. I trust that my labor is holy. Out of this trust I live.

When we are stricken and cannot bear our lives any longer, then a tree has something to say to us: Be still! Be still! Look at me! Life is not easy, life is not difficult. Those are childish thoughts. . . . Home is neither here nor there. Home is within you, or home is nowhere at all.

A longing to wander tears my heart when I hear trees rustling in the wind at evening. If one listens to them silently for a long time, this longing reveals its kernel, its meaning. It is not so much a matter of escaping from one’s suffering, though it may seem to be so. It is a longing for home, for a memory of the mother, for new metaphors for life. It leads home. Every path leads homeward, every step is birth, every step is death, every grave is mother.

So the tree rustles in the evening, when we stand uneasy before our own childish thoughts: Trees have long thoughts, long-breathing and restful, just as they have longer lives than ours. They are wiser than we are, as long as we do not listen to them. But when we have learned how to listen to trees, then the brevity and the quickness and the childlike hastiness of our thoughts achieve an incomparable joy. Whoever has learned how to listen to trees no longer wants to be a tree. He wants to be nothing except what he is. That is home. That is happiness.

Thanks to : http://eco-literacy.net/listening-to-the-trees/

پ.ن :‌البته نه اینکه تمام گفته‌هاش با لحظه‌های من سازگاره، اما این عظمت درخت... این زیبایی‌های درخت... اینکه اینقدر دوست‌داشتنی باشه و هست! نوشته رو برام خیلی دوست‌داشتنی‌تر می کنه.