دلم واسه شیراز تنگه... و اون آب و هواش. آدماش... همه چیز...
اون مهربونی های بی دلیل...
ولی شاید اونم مخصوص بچگی ها بود. بزرگ که بشی، دیگه خیلی کسی اونقدرا باهات مهربون نیست... :)
شاعر می گه:
جات چقدر تو خونه خالیه، دلتنگم...
در حالی که تصویر از شیراز قشنگم پخش می شه...
سوالی که برام مطرح شده اینه که آیا باید تو گیجی جلو بری؟
به امید اینکه بقیه یه قسمت هایی که نمی دونی رو می دونن؟
به نظرم اشتباه کردم.
باید هدف گذاری روی مقاله می کردم، خیلی به بقیه ی حرفا گوش نمی دادم و فقط کارایی رو می کردم که منو در مسیر رسیدن به مقاله جلو می برد.
و خب حالا تاوانش اینه که کسی باهام قرارداد نمی بنده دیگه. چون در سطح پست داک، هیچ خروجی ای نداشتم...
حالا سوال اینه که توی این فرصت باقی مونده، چی رو اولویت بدم و چی کار کنم؟ :)
