خوشحالی این لحظه ی من،اینه که کم کم دارم موفق می شم به این مهارت برسم که در فضای نامشخص و پر از ابهام، و در واقع، بدون ساختار، بتونم مفاهیم رو پیدا کنم و یا حتی بسازم!
و این که چطور، بقیه این کارو می کنن، برام از دبیرستان، سوال بود!!
ولی الآن، به خاطر بیشتر مستقل شدن و همین طور به خاطر سبک کارم، بهتر و بهتر دارم یاد می گیرم که این کار رو انجام بدم.
خوشحالم! خوشحال!!
وقتی تو جایگاه با امتیاز باشی، وقتی حداقل ها رو داشته باشی و راضی باشی تا حدی، اونجا جایی هست که از ساختار قدرتمند اجتماعی بی نیاز می شی.
و می تونی آدما رو فرای ساختارها نگاه کنی...
و این خیلی دردناکه.
ولی حالا واقعا می فهمم که چرا رفاه نسبی، باعث جامعه ی بهتری می شه. حالا این رفاه نسبی، ابعاد مختلفی داره. مثلا می تونه از نظر مالی، فکری، اخلاقی و اعتقادی و هزارتا دسته ی دیگه باشه.
آیا می تونم روزی، بدون توجه به رفاهی که دارم، به آدما نگاه کنم و از ساختارها استفاده نکنم برای ارزش گذاری خودم و آدما؟
شاید کلید اصلی همین باشه. که ارزش خودتو فرای ساختارها بتونی به خودت ثابت کنی و به جامعه هم بقبولونی! این دومی خیلی سخته! فک کن تو جامعه ای زندگی کنی، که همه این رو در مورد خودشون درک کرده باشن!
جالب نمی شه؟
شایدم همه درک کرده باشن و من آخرین نفری باشم که می فهمه اینو:دی چه دنیایی!
یکی از قسمت های تلخ زندگی می دونی چیه؟
اینکه واقعا واسه هیچ کس اونقدری مهم نیستی...
حالا جز پدر و مادرت.
نمی دونم... شایدم تلخ نباشه :)
